Województwo łęczyckie (XVI-XVIII w.) [MAPY]

Województwo łęczyckie położone było w centralnej części Królestwa Polskiego (Korony), wcinając się „klinem” między historyczne Mazowsze a ziemię sieradzką.

Spis treści

Ukształtowanie powierzchni terenu >>>

Podział administracyjny >>>

Administracja kościelna (w opracowaniu) >>>

Gęstość sieci osadniczej (w opracowaniu) >>>

Puszcze i lasy (w opracowaniu) >>>

Sieć drogowa (w opracowaniu) >>>

Województwo łęczyckie w poł. XVI w. - ukształtowanie powierzchni terenu [MAPA]

Województwo łęczyckie położone było w środkowej części Korony w strefie wododziału, między dorzeczami Wisły i Odry. Obszar województwa łęczyckiego pod względem fizycznogeograficznym położony był na przecięciu granic pięciu makroregionów. Północne skrawki terytorium znajdowały się w obrębie Pojezierza Wielkopolskiego (Pojezierze Kujawskie). Północna i północno-zachodnia część województwa znajdowała się w granicach Niziny Południowowielkopolskiej (Wysoczyzna Kłodawska, Kotlina Kolska, Wysoczyzna Łaska). Część środkowo-wschodnia wchodziła w granice Niziny Środkowomazowieckiej (Równina Łowicko-Błońska, Równina Kutnowska). Południowe części terytorium w zdecydowanej większości położone były w obrębie Wzniesień Południowomazowieckich (Wzniesienia Łódzkie, Równina Piotrkowska, Dolina Białobrzeska) i w niewielkim fragmencie Wyżyny Przedborskiej (Wzgórza Opoczyńskie).

Obszar województwa wznosił się średnio na wysokość 150 m n.p.m. Najniżej położonym miejscem było koryto Bzury na granicy z województwem rawskim, we wschodniej części regionu (84 m n.p.m.). Najwyżej położonym obszarem były wzgórza między Zgierzem, Łodzią i Brzezinami z kulminacją osiągającą wysokość 284 m n.p.m.